Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013

Συγχώρεση

Τι κι αν ο κόσμος δεν κατάλαβε τις προθέσεις μου,
εγώ μετάνιωσα για όλα.
Το ένιωθα, όταν τα βράδια  αχτίδιζαν συγχώρεση τα αστέρια.
Χαμένη μες στων ευκαλύπτων τους βαθυπράσινους ίσκιους
έψαχνα να βρω την σελήνη, που ήξερε κάθε φορά να μου στεγνώνει τα δάκρυα.
Είχα κι εκείνη την ασίγαστη φλόγα να βλέπω το αιώνιο μέσα στο φθαρτό.
Ξημέρωσε.
Ένα σπουργίτι στάθηκε στο κάγκελο να ορθρίσει την αγάπη.
Σήμερα πρέπει να προσπαθήσω  να είμαι συνεπής στην ομορφιά.
Το βλέμμα μου πέφτει πάνω στις χρυσές ανταύγειες που διαγράφει το φως πάνω στο βάζο.
Εκείνες τις ανεμώνες που μου χάρισες,
μου μιλούσαν τόση ώρα με την σιωπή τους.

Βρέχει, τ΄ακούς ;
Ίσως είναι η ώρα να κλείσουμε το τζάμι.
Τα σύνορα του κόσμου είναι δύσκολο πια να τα βρούμε.
Μπορούμε όμως ακόμη να ταξιδεύουμε, σαν τις σταγόνες της βροχής πάνω στα φύλλα,
να αγαπάμε σαν τα αθώα παιδιά, που όλο κοιτούν τον ουρανό.

Μην μου θυμώνεις.
Συγχώρεσέ με, που σου μιλώ, σα να είσαι δίπλα μου ακόμη.
Η απουσία σου είναι σταυρός βαρύς κι ένα ποτήρι, που δεν θα΄θελα να πιω.
Πότε ήρθε η νύχτα ;
Πρέπει να ανοίξω πάλι το τζάμι.
Τις ενοχές μου περιμένω να σβήσει πάλι εκείνο το θαμπό φως των αστεριών.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.