Ωκεανός

Πέρα βαθιά στον ορίζοντα,

ένα μικρό συνονθύλευμα χρωμάτων.

Λίγο γαλάζιο, λίγο ρόδινο,

καθώς το φως λιώνει απαλά γύρω από τα σύννεφα.

Της επιθυμίας οι ίσκιοι πλέουν πάνω στα διάφανα νερά.

Μία αόριστη αίσθηση αποχωρισμού.

Κι εσύ τόσο παρών μες στην υγρή σου απουσία.

Πόσο θα΄θελα να αφεθώ,

να επιπλεύσω μες στην ωκεάνια ματιά σου.

Περίμενα τόσες ώρες, τόσα χρόνια,

μέχρι που το ανεκπλήρωτο κράτησε σφιχτά τους λεπτοδείχτες της ζωής μου.

Όλο μου τον χρόνο, προσδοκούσα να καρπίσουν τα στάχυα του πόθου μου.

Ίσως γι΄αυτό αγαπούσα τα ασαφή περιγράμματα,

είχα μία φυσική ροπή για το ακαθόριστο,

που είναι πάντα ελεύθερο και δεν φυλακίζεται.

Μόνο μου όπλο μία φωνή,

μία φωνή χωρίς ήχους και φθόγγους.

Μία φωνή, που ήξερε να εισχωρεί σαν το θείο

μες στης ψυχής τα μυστικά περάσματα

και τις νύχτες αγκάλιαζε τα φτωχά μου γράμματα κάτω απ΄το φως μίας θλιμμένης λάμπας.

Πέρασε η ώρα.

Άλλη μία μέρα έφυγε.

Ένα φως χρυσό  σε μακρινό κατάρτι αποχαιρετά τον κόσμο.

Πέρα βαθιά στον ορίζοντα,

λίγο μπλε,

λίγο αργυρό

και μία φωνή βουβή, απροσδιόριστη,

να αναζητά τον ωκεανό σου.