Στον ουρανό μία λευκή στιγμή υπερπληρωμένη που πάλλεται.
Κι εσύ να έρχεσαι μέσα από ένα δρόμο βαθύ.
Αναρριγώ, όπως θροϊζουν οι λεύκες στης σελήνης το άγγιγμα.
Είναι που της ύπαρξης τα διάφανα πέταλα ετοιμάζονται πάλι να ανοίξουν,
καθώς ανάβουν κεριά μέσα στα μάτια σου.
Τώρα μπορούμε και βλέπουμε πιο καθαρά μέσα στο σύθαμπο.
Ακούς τους λυγμούς των αστεριών ;
Μην φοβάσαι, η ζωή παρ΄όλα αυτά συνεχίζεται .
Στο μονοπάτι μας πάντα θα ανθίζουν φθινόπωρα.
Μόνο μην ξεχάσεις,
να φυτέψουμε ένα δέντρο εκεί που δακρύσαμε.
Ας σωπάσουμε για να μπορέσουμε να αγαπήσουμε.
Μες στη γαλάζια νύχτα έχει πλάσει ο Θεός
ολόφωτους ουρανούς, που μας μιλούν,
τη μοίρα και τη μοναξιά σε μας να εξηγούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.