Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013

Δύο μωβ σύννεφα στα μάτια σου

Ετοιμαζόμουν να ταξιδέψω πάλι,
να χαθώ λευκό πουλί, στων ματιών σου τα μωβ σύννεφα.
Μα τα φτερά είναι πάντα αδύναμα,
μία μολυβένια πόρτα φράζει το άπειρο.

Τώρα βρέχει.
Στα χείλη σου ανθίζει το φθινόπωρο.
της χαμένης αθωότητας τα μικρά θραύσματα λαμπυρίζουν,
σαν τις σταγόνες της βροχής πάνω στις πευκοβελόνες.
Και στην αέναη κίνησή σου, εσύ,
μόνο εσύ,
να φέγγεις μέσα στον κόσμο.
Μπροστά μας όλη η διάφανη ματαιότητα.
Δεν είμαστε παρά ένα θρόϊσμα ανέμου πλάϊ στην θάλασσα,
μία γαλάζια στιγμή πριν το ξημέρωμα.
Τουλάχιστον, όταν η ζωή θα΄χει διαβεί του χρόνου το τοξωτό γεφύρι,
να θυμόμαστε.
Ότι όσο πονέσαμε, άλλο τόσο αγαπήσαμε.
Και είναι η αγάπη αυτή το πιο ακριβό μας ταξίδι.

Τώρα τρεμίζει η σιωπή.
Άκου, ο ήχος της βροχής πάνω στα φύλλα.
Δες,
στα μάτια σου δύο μωβ σύννεφα,
στον ουρανό μία προσευχή
κι ένα λευκό πουλί που στο άπειρο ποθεί να πετάξει.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.