Κάποτε θα συναντηθούμε

Κάποτε θα συναντηθούμε.

Ίσως σε μια γωνιά του κήπου,

σ΄ένα παγκάκι που θα΄χει σκεπάσει το φθινόπωρο με κίτρινα φύλλα.

Ίσως πάλι αργά μέσα στη νύχτα, στο κλάμα ενός πουλιού,

στο τραπέζι ενός φτωχού.

Θυμάσαι την σκηνή του αποχαιρετισμού ;

Mόνη στην έρημη αποβάθρα  μες στην ομίχλη,

σ΄ένα σταθμό, όπου δεν σταματούν πια τρένα.

Κι εσύ έφευγες μ΄έναν ήλιο ωχρό ,

συννεφιασμένο μες στα μάτια.

Από τότε ανέβαινα στο πατάρι με τα κρυμμένα μυστικά

Κι άνοιγα το παλιό μπαούλο με τις ξεθωριασμένες φωτογραφίες

και τα κιτρινισμένα γράμματα.

Το δωμάτιο γέμιζε με αφηρημένους ίσκιους,

πρόσωπα φίλων που πέρασαν μέσα απ΄τον χρόνο

Κι έφυγαν απ΄την ζωή μ΄ένα αβέβαιο χαμόγελο.

Κι εγώ διαρκώς αναζητούσα την μορφή σου …

Κάποτε θα συναντηθούμε.

Σ΄ένα χρυσό ευλογημένο μεσημέρι,

στο γέλιο ενός μικρού παιδιού.

Τα τρένα θα επιστρέψουν πάλι να σε φέρουν πίσω,

στα μάτια μου θα λάμπει ο δικός σου ήλιος καταμεσίς του ουρανού .