Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013

Η ασημένια σου θάλασσα

Ήταν κάποιες φορές που ταξίδευα στην ασημένια σου θάλασσα.
Τότε η ψυχή μου εγκατέλειπε άμυνες,
άνοιγε απρόσμενα διάφανο ρόδο, κάτω από ένα φεγγάρι βαθύφωτο.
Του λογισμού σου ο χυμός διέτρεχε όλη την ρίζα μου.
Κι ήταν της αγάπης το φως άστρο κεντημένο πάνω στο στήθος σου.

Το ξέρω πως χωρίς θυσία δεν υπάρχει παράδεισος.
Γι΄αυτό φρόντισα να γίνω για σένα το βαθυπράσινο φύλλωμα,
που θροίζει στο γέλιο σου,
να γίνω η σιωπή σου η κρυστάλλινη,
τα πρωϊνά να ακούς πως ανατέλλει ο ήλιος.

Μία χάρη μικρή θα ήθελα μόνο να σου ζητήσω.
Κάθε φορά που μ΄αγγίζει η φωτιά σου,
να μην ξεχνάς να φυτεύεις στον κήπο μου στίχους.
Κάθε φορά που ταξιδεύω στην ασημένια σου θάλασσα,
να μην λογίζω τον θάνατο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.