Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2013

Περαστικοί

Ψηλά σ΄ένα βαθύφωτο ουρανό,
εκεί που ένα βυσσινί σύννεφο όριζε τη μοίρα μας
τα περιστέρια ταξίδευαν να φέρουν πίσω την λησμονημένη μας ζωή .
Εσύ έβρεχες τα γυμνόποδα στην όχθη της σιωπής
κι η μοναξιά όλο και πλάταινε.
Μια μοναξιά ουράνια, τρυφερή, γαλαζωπή,
σαν την ανταύγεια ενός κεριού μέσα σε σκοτεινό ξωκκλήσι.

Η φαντασία μας έπλαθε αφηρημένα σχήματα,
ανθρώπινες φιγούρες να μας κρατάνε συντροφιά .
Γιατί μέσα στο όνειρο σμίξαμε με εκείνους που πραγματικά αγάπησαν,
που πέθαναν για ένα ιδανικό με μία απορία στο βλέμμα.

Άνθρωποι δίχως ονόματα, απλοί, περαστικοί,
που καρτερούσαν πάντα ένα βυσσινί σύννεφο.
Εκεί, όπως κι εμείς,
μάθαιναν  να αγαπούν, να τραγουδούν,
σαν περιστέρια να πετούν,
με μία μοναξιά για συντροφιά να ξεγελούν τη μοίρα .

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.