τα χέρια, διάφανα κρίνα, θα αγγίζουν το άθικτο,
τα δάχτυλα, στήμονες, θα σκορπίζουν στον αέρα την γύρη του απείρου.
Η αγάπη θα ορθρίζει, λευκό πουλί, στα κλαδιά του κόσμου,
τα παιδιά θα γελούν κάτω απ΄τον ήλιο του Απρίλη
κι εμείς θα μπορούμε πια να τ΄ακούμε.
Όταν γίνει η ψυχή ένας κήπος γαλάζιος,
της θλίψης το γκρίζο θα ντύσει άλλους χειμώνες,
οι λέξεις θα φανερώσουν το σιωπηλό τους χρυσάφι
και του ουρανού το χρώμα θα αντιφεγγίζει στα μάτια.
Γιατί και οι ώρες θα σου υφαίνουν θρόνο να αναπαυθείς στην καρδιά,
όταν γίνει η ψυχή ένας κήπος γαλάζιος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.