Γραφές

Λ

Κλειστά τα φώτα.
Το φεγγάρι φώτιζε την κάμαρα.
Πλησίασα στο τζάμι.
Το ωχρό φως του δρόμου γλιστρούσε στη μικρή βεράντα.
Οι ίσκιοι των δέντρων θαρρείς τρυπούσαν την ψυχή σου.
Μόνη,
τόσο αφόρητα μόνη.
Οι σκέψεις δαιδαλώδεις,
σχημάτιζαν αργυρά ποτάμια, που ξεχύνονταν μες στο δωμάτιο,
σαν τα πουλιά, που τους χειμώνες φτερουγίζουν ανάμεσα στα γυμνά κλαδιά.

Πλησίασα στο τραπέζι για να γράψω.
Σχημάτισα ασυναίσθητα ένα Θήτα,
θνητός, αλλά και Θεός.
Πως μία οριζόντια γραμμή σ΄ένα γράμμα χωρίζει κι ενώνει ταυτόχρονα δύο κόσμους ;
Eίναι οι γραφές μας σπόροι,
που πρέπει να πεθάνουν πολλές φορές για να βλαστήσουν.
Γιατί όταν γράφεις, μπορεί να ζεις,
μπορεί και να πεθαίνεις.
Και μένει πάντα καπου μία χαραμάδα ανοιχτή για να εισχωρήσουν το φως κι η ομορφιά.

Κλειστά τα φώτα.
Να ζήσουμε, να ονειρευθούμε ακόμα.
Η ποίηση αυτό είναι τελικά.
Ένας αέρας, μία σιωπή,
κλαδιά γυμνά
κι ένα φεγγάρι χρυσό να φωτίζει του μυαλού την καταχνιά.