Κέρινη μοναξιά

Στον αέρα μία κέρινη μοναξιά.
Περπατούσα στο ωχρό μονοπάτι του φθινοπώρου ψάχνοντας για χαμένα συναισθήματα
ανάμεσα στα κίτρινα φύλλα.
Δεν έχουν σημασία πια τα λόγια, αφού τα νοήματα περιβλήθηκαν φθαρτές εσθήτες.
Βροχή.
Το χώμα ευωδιάζει νοσταλγία κι ο κόσμος ανασαίνει αθωότητα.
Κι εγώ μόνη μες στην καταιγίδα σαν σκιά απόκοσμη να καρτερώ ένα νεύμα ...
Ίσως είναι καλύτερα να γράψω.
Αυτός ο ήχος του νερού πάνω στο τζάμι,
ατέρμονος .
Έτσι κυλούσα μέσα απ΄τα πράγματα αθόρυβα, αέναα,
σαν διάφανο ποτάμι.
Στις όχθες του ερχόταν να ξαποστάσει πολλές φορές η λήθη.

Θυμάμαι.
Θυμάμαι τις νύχτες όταν πλαγιάζαμε,
κρύβαμε κάτω απ΄το μαξιλάρι μας ένα χρυσό όνειρο
και το πρωϊ μόνο τα μικρά παιδιά μας είχαν καταλάβει.

Τώρα τι ;
Έμεινα να αναζητώ στων λέξεων τον συνωστισμό το αθόρυβό σου πέρασμα.
Βροχή,
μία κέρινη μοναξιά.
Θα σβήσω την λάμπα με εκείνα τα θλιμμένα χέρια τα δοσμένα στην εγκαρτέρηση.
Εκεί στο μισοσκόταδο θα γίνω πάλι ένα βαθύ ποτάμι,
θα περιμένω πάντα τον δικό σου ευαγγελισμό.
Νομίζω πως τώρα την αγάπη μου, σαν τα μικρά παιδιά, θα έχεις καταλάβει.