Μία ζωή που δεν ζήσαμε

Ένα έρημο παγκάκι με θέα την αφρισμένη θάλασσα.
Ο ουρανός είχε το χρώμα απ΄τους μενεξέδες που άνθισαν στον κήπο,
για να μας θυμίσουν την ζωή, που δεν ζήσαμε .
Και τα όνειρά μας, σε μία γωνιά, τυλιγμένα με μία θαλασσιά κορδέλλα,
σαν εκείνο το δώρο, που περιμέναμε μικρά παιδιά να ανοίξουμε
κάποια παραμονή.

Τα φώτα τώρα αρχίζουν να ανάβουν ένα-ένα
κι ο κόσμος γίνεται διάφανος κι απέραντος.
Απ΄το παράθυρο που βλέπει προς την μεγάλη σιωπή
τα αστέρια γλιστρούν να φωτίσουν το μικρό μας δωμάτιο.

Να αγαπάς,
να μην φοβάσαι, όταν πετάς πάνω από μία αφρισμένη θάλασσα.
Οι λέξεις θα είναι πάντα εκεί,
θα χτίζουν για εμάς όνειρα.
Έξω απ΄της σιωπής το παράθυρο τα άστρα θα διώχνουν της μοναξιάς
το σκοτάδι.
Και οι προσευχές για μία ζωή που δεν ζήσαμε,
κεριά αμέτρητα,
να φωτίζουν το μικρό μας δωμάτιο τούτο το βράδυ.