Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013

Σ΄αγαπώ

Το χέρι σου ρόδο λευκό, που επιμένει να ανθίζει στου χρόνου το παγωμένο πρωϊνό.
Μία ανταύγεια χρυσή παίζει στις άκρες των δαχτύλων σου.

Σ΄αγαπώ,
όπως αγκαλιάζει τον βράχο η θάλασσα ένα φθινοπωρινό δειλινό.
Κι όπως σμίγει στο δέντρο το φύλλο με τον καρπό,
Σ΄αγαπώ.
Για τον ήλιο που βασιλεύει μέσα στα μάτια σου,
για τον τρόπο που μερεύεις τα κύματα,
Σ΄αγαπώ.
Επειδή η σελήνη που αντικρύζεις φωτίζει του μυαλού μου το δάσος το ζοφερό.
Κι έτσι έρχεσαι εσύ να αφήνεις στίχους, όνειρα κι άστρα σε μία νύχτα πολύφωτη,
Σ΄αγαπώ.
Γιατί, όταν οι ψυχές μας αγγίζονται, του κόσμου τα σύννεφα παίρνουν ένα χρώμα θεϊκό,
κι όλο πλέεις αέναα μες στης ύπαρξης το ποτάμι το πορφυρό.
Σ΄αγαπώ.

Κι επειδή νικάς μ΄ένα σου βλέμμα τον θάνατο, γι΄αυτό
Σ΄αγαπώ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.