Η βροχή

Κ

Κάπου βαθιά ένας ήχος.
Κι εσύ να έρχεσαι από μακριά σαν θρόϊσμα
συντροφιά με του χρόνου το πάλλευκο πτέρωμα.
Κι όπως μου άρεσε πάντα να διαβάζω της μορφής σου το καθρέφτισμα στα βραδινά νερά,
αισθανόμουν.
Αισθανόμουν πόσο απαλά, απρόσμενα η ζωή ξεδίπλωνε τον δικό της μίτο.
Η μοναξιά είχε γράψει πάλι την ιστορία της στης ύπαρξής μας τα πέταλα.
Κι εμείς πονούσαμε.
Μα πάντα αισθανόμασταν,
μόνοι καθώς περπατούσαμε σε μία βαθυγάλαζη νύχτα.

Πολλές φορές βλέπαμε λάμψεις πίσω απ΄τα σύννεφα.
Στου μυαλού τα κλαδιά συνάζονταν τα πουλιά να προλάβουν την καταιγίδα.
Κι όταν ξεσπούσε η βροχή,
τα μάτια τα πήλινα έβλεπαν μέσα από διάφανα κρύσταλλα.

Τώρα τίποτα άλλο.
Μόνο εμείς μέσα σ΄αυτό το βαθυγάλαζο βράδυ.
Δεν υπάρχει γιατί, οι ψυχές την ουσία έχουν πια καταλάβει.
Μόνο η βροχή κι εμείς να αγγιζόμαστε,
σ΄ένα βαθύ συναίσθημα την ομορφιά του κόσμου να έχουμε μεταλάβει.