Στον ουρανό τα χελιδόνια ζύγιαζαν την ομορφιά και την αγάπη.
Το βλέμμα σου σταματημένο εκεί που πορφυρώνεται ο ορίζοντας.
Τριγύρω γέλια μικρών παιδιών πεταρίζουν στον άνεμο μαζί με του καλοκαιριού τις άλικες κορδέλλες.
Το φως,
εκείνο το φως το ιλαρό, που έλουζε τα πάντα,
έσταζε μέσα στην ψυχή μας.
Οι ώρες περνοδιάβαιναν μες στου χρόνου το στεφάνι,
τόσο γρήγορα, σαν τη βελόνα της μητέρας, όταν κεντούσε την δαντέλλα της σιωπής.
Κοίτα, το κέντρο της παραλίας άναψε τα φώτα του.
Σιωπή,
απόλυτη σιωπή.
Η αθανασία πέρασε αθόρυβα αφήνοντας τα ίχνη της στην άμμο.
Μαζί κι ένα σημάδι στα χέρια μας.
Μην φοβάσαι.
Άσε τις μνήμες να χαράζουν κύκλους στην πορεία μας.
Τα σκοτάδια τους δεν μπορούν να μας κάνουν τίποτα πια.
Εμείς έχουμε πάντα μέσα μας ένα φως.
Η αστροφεγγιά λάμπει τώρα στις λίμνες των ματιών μας.
Τα μάτια μας.
Βλέπουν τώρα πιο καθαρά,
τώρα που στέγνωσαν τα δάκρυα.
Κοίταξε τώρα, τα χέρια μας είναι χρυσά,
το άπειρο αχτίδισε ξανά μες στην φθαρτή αφή μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.