Δευτέρα 6 Ιανουαρίου 2014

Θλίψη

Η θλίψη άναψε πάλι το άστρο της στον ουρανό.
Μία ησυχία υγρή και απαλή,
μόνο ο ήχος της βροχής,
δάκρυα αργυρά πάνω στα φύλλα.
Θα ήθελα να μην ματώνω,
να βαδίζω χωρίς φόβο μες στην κατάφωτη νύχτα σου.
Το πρόσωπό σου ένα θολό φεγγάρι,
μία λεπίδα από φως, που με σημαδεύει.
Και όλες μου οι αισθήσεις παραδομένες στην διάφανη μουσική σου.
Αντανακλάς ολόκληρος το απέραντο.
Μία οπτασία είσαι, ένα κύμα μυστικό,
κι εγώ να προσδοκώ το θαύμα σου στην αναδίπλωσή του.

Παλεύω πάλι τώρα που βραδιάζει,
ίσως τρέμω,
είναι κι αυτή η βροχή,
ένας αδιόρατος σπαραγμός, καθώς το σώμα απ΄την ψυχή χωρίζει.
Κι αν γράφω ποιήματα, είναι γιατί μέσα μου εκείνο το μικρό παιδί,
ακόμα και στην πιο βαθιά χαρά του,
δεν παύει να αγαπά και να δακρύζει.

Τετάρτη 1 Ιανουαρίου 2014

Oι ψίθυροι σου οι γαλάζιοι

Απόψε οι ψίθυροί σου οι γαλάζιοι ήρθαν να με ταξιδέψουν.
Κι είναι ο παλμός μου γλάρος, που φτερουγίζει τρυφερά γύρω απ΄την αναπνοή σου.
Καθώς στις φλέβες μου κυλά αδιάκοπα το φως σου,
ανασκιρτώ ολόκληρη στο ανάκρουσμα της μουσικής σου.
Η αγάπη σου ένα πλοίο, που διασχίζει αργά και αθόρυβα τον χρόνο,
τα δάχτυλά μου να ψηλαφούν μες στο σκοτάδι την φεγγοβολή σου.
Έτσι επιπλέουν τις νύχτες οι ψυχές αγγελικά ανάμεσα σε χρώματα και φώτα.

Μίλησέ μου, να αισθανθώ πως με θωπεύει η σιωπή σου.
Κι όταν η θάλασσά σου απλώνεται μπροστά μου,
θα παραμένω πλάι το γαληνό σου ακρωτήρι.
Γιατί κάθε φορά που ποθώ να εγκαταλείψω εκείνο το φθαρμένο σώμα,
οι ψίθυροί σου οι γαλάζιοι μ΄αγκαλιάζουν απαλά,
ταξίδι δίχως τελειωμό στου ουρανού το δώμα.