Θλίψη

Η θλίψη άναψε πάλι το άστρο της στον ουρανό.
Μία ησυχία υγρή και απαλή,
μόνο ο ήχος της βροχής,
δάκρυα αργυρά πάνω στα φύλλα.
Θα ήθελα να μην ματώνω,
να βαδίζω χωρίς φόβο μες στην κατάφωτη νύχτα σου.
Το πρόσωπό σου ένα θολό φεγγάρι,
μία λεπίδα από φως, που με σημαδεύει.
Και όλες μου οι αισθήσεις παραδομένες στην διάφανη μουσική σου.
Αντανακλάς ολόκληρος το απέραντο.
Μία οπτασία είσαι, ένα κύμα μυστικό,
κι εγώ να προσδοκώ το θαύμα σου στην αναδίπλωσή του.

Παλεύω πάλι τώρα που βραδιάζει,
ίσως τρέμω,
είναι κι αυτή η βροχή,
ένας αδιόρατος σπαραγμός, καθώς το σώμα απ΄την ψυχή χωρίζει.
Κι αν γράφω ποιήματα, είναι γιατί μέσα μου εκείνο το μικρό παιδί,
ακόμα και στην πιο βαθιά χαρά του,
δεν παύει να αγαπά και να δακρύζει.