Ο αέρας από τα ανοιχτά με το άρωμα της φτέρης.
Οι επιθυμίες σήμερα, βάρκες που περνούν σιωπηλά
κυνηγώντας τους ίσκιους στο νερό.
Πόσο δύσκολο είναι αλήθεια να παραμείνουμε άτρωτοι ;
Tα χέρια μας κλαδιά ιτιάς στην όχθη του εφήμερου.
Γιατί είναι οι ζωές μας ποτάμια που ξεχύνονται αέναα στου κόσμου τη θάλασσα.
Aπόψε όμως που γράφω,
νομίζω πως πλέουμε σε μία διάρκεια γαλάζια, αυτόφωτη.
Της αγωνίας η ομίχλη έχει πια διαλυθεί
και του Θεού η πνοή έχει διώξει μακριά το θαμπό και το γκρίζο.
Κι όπως αρχίζει να βραδιάζει,
η επιθυμία σου λαμπυρίζει στο μισόφωτο σαν ήλεκτρο.
Είναι που έχεις απλώσει τα κλαδιά σου μες στη φθαρτή μου γραφή.
Πάνω από δύο ποτάμια χρυσά φέγγει η ζωή
κι ανθίζει σαν άστρο τη νύχτα το ανείπωτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.