Παντού μία μεταξένια θύμιση.
Kάτι από μενεξεδί, κάτι από ρόδινο.
Στο απόδειπνό τους τ΄άστρα, πέταλα του ουρανού,
που ριγούν καθώς βυθίζεται ο χρόνος.
Η απουσία σου νοτίζει το χαρτί.
Να γιατί πάντα ήθελα να αγγίζει τον βράχο μου απαλά η θάλασσά σου,
στης νύχτας τον σπασμό να με τυλίγει το διάφανό σου κύμα.
Τώρα όμως που μ΄εγκατέλειψε το φως σου,
δεν ξέρω σε ποιάς λέξης τη σκιά να χαθώ για να ειρηνεύσω.
Μόνη μου έγνοια, τη δική σου την αφή τη φωτεινή
να αισθανθώ στο ζοφερό χαρτί.
Πάλι βραδιάζει.
Κάπου μακριά ραγίζει ο γυάλινός μας χρόνος.
Και μένει μία θάλασσα στα χείλη, στο μυαλό.
Στον ουρανό άστρο που τρεμοφέγγει η μορφή σου.
Κι όλη η ζωή μου αυτό το ποίημα,
βότσαλο άσπρο και στιλπνό,
που ανέσυρε η μνήμη απόψε απ΄τον δικό σου το βυθό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.