Μνήμη

Όλο περίμενες την πρώτη αχτίδα του ήλιου να διαπεράσει την ψυχή.
Ίσως γι'αυτό να ζούσες σ'έναν κόσμο πλασμένο από βλέμματα.
Δεν έχεις μάθει να αντέχεις την απουσία.
Τα πρόσωπα που πέρασαν από τη ζωή σου,
όμοια με φωταγωγημένα πλοία,
αναχωρούνε σιωπηλά μέσα στη νύχτα.
Κι έρχεται να απλωθεί ο στεναγμός,
διάφανο κύμα στη φωνή σου.
Παρούσα η μοναξιά.
Δεν κάνει λάθη όμως η μνήμη.
Θυμάσαι τα αγγίγματα,
χνάρια που αφήνουν πάνω στην άμμο οι γλάροι .
Κι όταν ακούς τους θρόους της αυγής,
αλλάζουν τα νοήματα.
Κρυφομιλούν οι σκέψεις γλυκύτερα απ' τον άνεμο.

Μνήμη ακριβή, κεχριμπάρι απαλό,
μία προσευχή τυλιγμένη στου νου τα κλαδιά,
πώς με μαθαίνεις .
Πώς με μαθαίνεις κάθε φορά που λάμπει ο ήλιος πάνω από τη θάλασσα,
να μην δακρύζουνε τα μάτια.

Έλυα
Φωτογραφία Παναγιώτης Παπαθεοδωρόπουλος