Σάββατο 16 Αυγούστου 2014

Στίχοι μονώτατοι

Εκεί που τρέχουν τα σύννεφα να δώσουν σχήματα στην ομορφιά,
ο χρόνος φανερώνεται στο γαληνό καθρέφτισμα του ορίζοντα.
Όνειρα κρυφά, επιθυμίες μυστικές,ρόδα ολόφωτα,
που πλέετε ατάραχα για να ορίσετε της ύπαρξης το άφατο.
Από της σιωπής μου τα πετρώματα
αναβλύζει του Προφήτη Ηλία το νερό.
Μέρα γιορτής, που τόσο γρήγορα κυλάς
ανάμεσα στης βιοτής το διάφανο και το γαλάζιο.

Στίχοι μονώτατοι, που σας αισθάνθηκα
σαν του ουρανού την αγκαλιά,
παραμυθία της ψυχής το πέταγμα
για της αιωνιότητας το ανέγγιχτο.
Όταν περάσουν οι χειμώνες
και χρυσίσει κάποτε η αυγή,
κάτι θα μείνει .

Στίχοι μονώτατοι,
πεύκα που κυματίζετε στον ήλιο αθόρυβα,
πόσα σμαράγδια σήμερα σταλάξατε
μες στου μυαλού τη θάλασσα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.