Δεν ακούγεται τίποτα άλλο,
μόνο το διάφανο φτερούγισμα του χρόνου.
Ήρθε πάλι η στιγμή που πρέπει να σκάψεις βαθιά μέσα σου
να βρεις εκείνο το κρυμμένο κοίτασμα από ήλιο.
Οι μέρες σου προβάλλουν, νησιά φωτεινά μες στην αιωνιότητα.
Πάντα αγαπούσες τις ώρες,
που αλλάζει χρώματα η θάλασσα κάτω από τα σύννεφα.
Και όταν κανείς δεν καταλάβαινε,
εσύ αναζητούσες να ψηλαφήσεις
τις φλέβες της πέτρας ανάμεσα στα ρόδα.
Παραμυθία στη λύπη το θυμίαμα της μνήμης.
Τώρα το φως σπαρταρά.
της νύχτας το μετάξι αγκαλιάζει τους ώμους ,
ακούς το κύμα που αποσύρεται αργά πάνω από τα βότσαλα.
Κι έχεις καταλάβει πως ήρθε ξανά εκείνη η στιγμή.
Τώρα που δεν έχουμε φτερά, αντέχουμε,
αντέχουμε να προχωρά η ζωή με φλοίσβους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.