Τετάρτη 13 Μαΐου 2015

Θρόισμα

Έφυγε η σιωπή.
Πάνω από τις λίμνες του μυαλού οι λέξεις οι ανείπωτες
έφεγγαν τόσο τρυφερά,
ετοιμοθάνατα άστρα.
Έπειτα έσταζαν τα δέντρα μύρα μέσα στη βροχή
κι ήταν τα δάκρυά μας φώτα στα κλαδιά του ανέφικτου.
Μες στα μαλλιά του ανεξήγητου η ηχώ ένα άνθος πορφυρό.
Όλη η ζωή μνήμη κι αισθήσεις,
όχι αιτίες κι αιτιατά.
Κυλά σαν το νερό γαλήνια η μουσική του χρόνου.
Ό,τι σχεδιάζει ο νους,
πέταγμα δυσερμήνευτο πάνω από τα κύματα,
Ό,τι ποθεί η καρδιά, ανάσα απλή,
στο πρόσωπό μας διάφανη ανταύγεια.
Και αυτό που κρατά στο τέλος η ψυχή,
μία εξήγηση σαν θρόισμα του δειλινού,
ήλιος δειλός ανάμεσα στα πεύκα.


                      Έλυα Βερυκίου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.