Κυριακή 17 Μαΐου 2015

Κύματα που χρυσίζουν, απόσπασμα από τα Νηπτικά της Θάλασσας, Έλυα Βερυκίου, εκδόσεις Ιβίσκος

Η μοναξιά απόψε, κρύσταλλα από φως και νερό πάνω στο πρόσωπό σου.
Να δέχεσαι στωικά τα πράγματα, όπως το χώμα τη βροχή.
Στο τέλος, σκέψεις που ψιθυρίζουν,
ανάσες απαλές ανάμεσα στους θάμνους,
ταπεινό πιστοποιητικό της ύπαρξης.

Ανεξήγητο το ανείπωτο.
Με των χεριών το άγγιγμα, η λήθη του θανάτου.
Τόξα από φίλντισι σκιρτούν μέσα στη θάλασσα,
ψυχές καθρεφτισμένες στα νερά,
κομμάτια του χρόνου λευκά για να εισχωρήσει το θαύμα.

Κάθε φορά όμως που τραβιούνται τα χέρια,
η αγάπη, στάχυ στον άνεμο,
ανάλαφρος χορός από πουλιά.
Δεν μας αγγίζει ο θάνατος.
Τα χρόνια μας τις νύχτες μία πληγωμένη αιωνιότητα,
τα χρόνια μας τις νύχτες, κύματα που χρυσίζουν.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.