Δευτέρα 4 Μαΐου 2015

Αγρυπνία, Veillée, ποίηση και απόδοση στα γαλλικά Έλυα Βερυκίου

Απόγευμα.
Τριγύρω ξέπνοα φύλλα να αναστέλλουν τη θλίψη.
Είμαι μία ρίζα ασθενική,
που ψάχνει να βρει φως για να βλαστήσει.
Ένα πουλί πετά μες στο δωμάτιο,
σκορπά, γύρη χρυσή, ο χρόνος.
Από αλήθεια ανυψώνονται τα πράγματα,
από αγάπη ανασταίνονται σε ιδέες.
Μέσα σε λάμψεις γκριζοπράσινες πεθαίνει ήσυχα
το σκοτάδι της σιωπής μου.

Αποχωρώ.
Η νύχτα απλώνει στο μυαλό τις μυστικές πηγές της.
Το ημίφως παίρνει τις σωστές διαστάσεις του,
σχεδιάζει θάλασσες, νησιά στις άκρες των δαχτύλων.
Η αγρυπνία, σημαίνον της πληρότητας.
Η ώρα είναι τρεις,
γράφω
και τα κεριά μου δεν είναι πια σβησμένα.

Après-midi.
Autour de moi des feuilles essoufflées suspendent la tristesse.
Je suis une racine frêle,
qui cherche de la lumière, afin de germer.
Un oiseau vole dans la chambre,
le temps se disperse, pollen doré.
De vérité s'élèvent les choses,
d΄amour les idées sont ressuscitées.
Au milieu des éclats gris-verts meurent tranquillement les ténèbres de ma vie.

Je me retire.
La nuit déploie ses fontaines secrètes dans l΄esprit.
La pénombre acquiert ses justes dimensions,
elle dessine des mers, des îles au bout des doigts.
La veillée, signifiant de la plénitude.
Il est trois heures,
écris 
et mes bougies ne sont plus éteintes.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.