Ασκητική της απουσίας, Τα Νηπτικά της Θάλασσας, Έλυα Βερυκίου

Μια ανάσα από φως αγγίζει το παράθυρο,

σύννεφο που σταματά στη μέση του ουρανού

να αφουγκρασθεί τον κόσμο τον ανεξερεύνητο,

που κρύβεις στην ψυχή σου.

Του δειλινού το πληγωμένο χρυσάφι δεν μπόρεσε

να το αποθέσει η μοίρα απαλά στα χέρια.

Μας ψιθυρίζει μυστικά ο άνεμος που έρχεται από την ακτή,

κι ας είναι όλος ο κόσμος φωτισμένος από τις ανταύγειες της ερήμου.

Πόνος γλυκός, ασκητική της απουσίας,

σαλεύουνε τα φύλλα.

Μάθε μου να μιλώ,

τώρα που ταξιδεύει διάφανο πουλί,

η σιωπή σου μες στον χρόνο,

Στον ουρανό έχουν ανθίσει πάλι

συλλαβές του ανείπωτου τα άστρα.

Μάθε μου να ελπίζω.

Θέλω να δω άλλη μία φορά εκείνο το φως στο τζάμι

και την ψυχή τη νύχτα να ευωδιάζει θάλασσα.