Απόσπασμα από το άρθρο της Έλυας Βερυκίου "Ποιητική, η γοητευτική πορεία προς την ουσία της λογοτεχνικότητας" στο νέο τεύχος του περιοδικού Αίτιον

 Aπαντώντας στην ερώτηση " ποιό είναι το νόημα του κειμένου " διαμορφώνεται ο κλάδος της Υποστασιακής Σημασιολογίας. Σύμφωνα με τη σύγχρονη Λογική μετά τον Frege ο λογοτεχνικός λόγος δεν μπορεί να υποβληθεί στη διαδικασία της αλήθειας .Είναι μάταιο και στείρο να επιζητούμε τη συμμόρφωση ενός λογοτεχνικού κειμένου προς ένα άλλο κειμενικό κανονιστικό σύστημα, το οποίο βρίσκεται έξω από το ίδιο. Η Ποιητική οφείλει επομένως να στραφεί στην ανάλυση των πολλαπλών επιπέδων του λόγου. Ο βαθμός ρητορικότητας του ποιητικού λόγου και το επίπεδο της υποκειμενικότητας της ποιητικής γλώσσας είναι καθοριστικά. Ο Γιάκομπσον αναλύοντας τον γλωσσικό ιστό αρκετών ποιημάτων κατέδειξε την ύπαρξη σχέσεων στοιχείων in praesentia ( τα παραδοσιακά ρητορικά σχήματα ) και in absentia ( οι ρητορικοί τρόποι ). Ως εκ τούτου, η γλώσσα δεν μπορεί να εξαφανισθεί εντελώς και να εννοηθεί ως καθαρός μεσολαβητής της σημασίας. Κατά τον Peirce δεν μπορούμε να απογυμνώσουμε τις λέξεις από το ένδυμά τους, αλλά να τους βρούμε ένα νέο, πιο διάφανο. Ο λογοτέχνης για τον Μπαχτίν κινείται σ΄ένα κόσμο γεμάτο από τις λέξεις του άλλου, " δεν βρίσκει λέξεις γλωσσολογικές,αλλά λέξεις κατοικημένες από άλλες φωνές".

https://www.youtube.com/watch?v=iEB2hzsI_Uk&list=PLO26uvsnrpPojDEDZTChJM1kU8Ek3Xn1b&index=169

Τιβεριάδα των δακρύων

Μοιραία που γνωρίσαμε το ανέφικτο,
κρύσταλλα γαλάζια και λευκά πίσω από τα βήματα.
Διαβρώθηκαν τα αισθήματα,
ατόφιος όμως ο ήχος της βροχής στη μνήμη.
Νερό που πάλλεται η ψυχή στη θέα του αμφίρροπου.
Πληθαίνουν οι πληγές, επίπονη και υγρή η διαδρομή.
Θα πρέπει να κουράστηκες πολύ.
Παραμυθία στον κάματο από την άλλη όχθη μία φωνή.

Μετά την πάλη με τα κύματα ένα άστρο,
της Ουσίας η φευγαλέα λάμπουσα ανάμνηση.
Μην φοβηθείς.
Δες μόνο πόσο όμορφα φωτίζει τη λησμονημένη Τιβεριάδα των δακρύων.

Ανταύγειες της Χάρης

Οι μέρες μας από νερό, οι νύχτες από πνεύμα.
Στο ημίφως οι προθέσεις, προσπάθειες εναγώνιες
να αγκαλιάσει η ζωή της θάλασσας τα μέτρα.
Κάθε φορά που της άρνησης το σύννεφο προβάλλει στην άκρη του ορίζοντα,
μένει η σιωπή ανάμεσα στα θραύσματα,
ο τρόπος σου ο μυστικός για να λαξεύσεις πέτρες.
Διασχίσαμε τοπία θλιβερά, των στεναγμών το βαθυπράσινο
ακόμα αντηχεί στα δάση των κινδύνων.

Σημαίνει αργά η απώλεια στο σβήσιμο της μέρας
κι εμείς συμβιβαστήκαμε.
Κατά βάθος γνωρίζουμε το κέρδος.
Μάτια θαμπά, όχι από δάκρυα,
αλλά από της φωτοχυσίας το πλεόνασμα.
Μάτια θολά, μάτια αλλιώτικα, αληθινά,
το δειλινό να αρχίζουν να διακρίνουν
ανταύγειες της Χάρης.