Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2015

Χριστός γεννάται, Έλυα Βερυκίου ( από τη νέα προς έκδοση ποιητική συλλογή )

Πριν γεννηθεί η ζωή το σώμα, μια θάλασσα του πρόσκαιρου.
Της αποχώρησης η ύλη ποθεινή,
στην άκρη του μόλου μικρό πουλί,
έτοιμο να πετάξει.
Το βλέμμα, γκρίζο, στέρεψε από μνήμη. 
Βάρυνε πια αρκετά η επιθυμία της ελαφρότητας τα βλέφαρα.
Κίβδηλα τα όνειρα στα βράχια,
πεταλίδες στη σκουριά
και δεν υπάρχουνε παιδιά να τις μαζέψουν.
Θα αναδυθεί από της σιωπής τον βυθό,
ήλιος αιχμηρός, ο πόθος μας για φως.
Ήρθε η στιγμή μέσα στην ψυχή να πλέξει ρίζες η αγάπη
με το γαλάζιο της αυγής.
Ο ασπασμός τώρα, αγνός,
άστρο από κρύσταλλο στην παρειά.
Χριστός γεννάται.
Και η νύχτα φέγγοντας απαλά γύρω από τα μαλλιά,
έχει πάψει πλέον να προδίδει.

Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2015

Τοπία της αλήθειας, Έλυα Βερυκίου

Στον ουρανό βρίσκει τις νύχτες τον ξεχασμένο ορισμό της η τρωτότητα.
Πονούν οι ρόζοι της σιωπής,
άστρα που τρέμουν γύρω από τα δάχτυλα.
Ποιός να μιλήσει για των πεύκων τις σκιές,
την κλίση του αυχένα.
Όσο και αν πασχίζουμε να διακρίνουμε το φως μέσα σε σχήματα,
μένουν άμορφες οι στιγμές που μας καθόρισαν.
Θροΐζει η θλίψη,
λιγόστεψαν τα περιγράμματα για να χωρέσουνε το χάδι.
Θα δικαστούμε σίγουρα για την αναλγησία.
Κι αν καταλήξαμε της στοργής εξόριστοι,
είμαστε πάροικοι διαρκώς της προσμονής.
Τις δύσκολες ώρες αναγνωρίσθηκε η ταπεινή μας προσφορά.
Ανακοινώθηκε το ελαφρυντικό για τις διάφωτες αναμνήσεις.
Συνοδοιπόροι της ψυχής, τα τοπία της αλήθειας.
Και τα τραύματα, τόσο μικρά, ασήμαντα,
ρόδα αργυρά κάτω από τον ιλασμό της σελήνης.