Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2016

Χαναναία, Έλυα Βερυκίου, από τη νέα προς έκδοση ποιητική συλλογή

Όλα ακίνητα, τρέμει το φως, άδειασε ο χρόνος.
Τα πιάτα γεμάτα, στο τραπέζι αφημένα
και το εμπόδιό μου, εκείνος ο εαυτός.
Ξέρει καλά να βασανίζει,
ξερό κλαδί που στεγνώνει αλύπητα
μες στην κενότητά του.
Θα περιμένω, όπως κι εσύ, να ακούσω του κλειδιού τον ήχο.
Μία υπόκωφη βροχή τον λογισμό νωτίζει
και η ευαισθησία αποκτά ορισμό,
η ευκαιρία που μας αναλογεί να συναρμολογήσουμε το άπειρο.
Η μετάβαση από την άρνηση στη θέση, σύννεφο σταχτί,
πάνω από τη λίμνη αργά πορφυρώνεται.
Τουλάχιστον όταν θα με καλέσεις,
να έχω τη σύνεση να αποδεχτώ την πρόσκληση.
Θα είναι της ψυχής η δειλή συγκατάνευση.
Με άγγιξε ο ουρανός,
καθώς άφηνα τα χνάρια μου στο χώμα.
Ναι,
θέλω κι εγώ την αυγή να ιαθώ από τα ψιχία της αγάπης.

Πίνακας Χρήστος Μποκόρος

Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2016

Eξαπτέρυγα, Έλυα Βερυκίου, από τη νέα προς έκδοση ποιητική συλλογή

Όχι πια άλλη αναβολή.
Ωρίμασε της ραθυμίας ο καρπός.
Στην άκρη της γέφυρας δύει ο ήλιος,
κλωστές μενεξεδιές το λιγοστό φως.
Καιρός να αντικρίσω αυτό που μου αναλογεί.
Έτσι συμβαίνει πάντα,
μετά τη θλίψη αναδύονται ξανά της ομορφιάς τα εξαπτέρυγα.
Μόνο να μην ξεχάσω να αγαπήσω.
Στη μισοδιάφανη νύχτα έχει αξία η μόνωσή μου.
Κερί που σβήνει η αοριστία.
Ο ήχος, το άρωμα του αέρα.
Ακολούθησέ με,
είμαι πλέον βέβαιη.
Στο τέλος της διαδρομής, πάνω από τις όχθες της αυγής
ξεπροβάλλουνε πουλιά.