Στην άκρη του μόλου ώρες ατέλειωτες
περιμένοντας τα πράγματα να γίνουν διάφανα.
Ο αέρας στον αέναο πόλεμο,
να προσπαθεί να ξεριζώσει τις λεύκες της γαλήνης.
Χωρίς πήρα, μήτε υποδήματα
με νου ανάστερο δεν διέκρινα της ολιγοπιστίας τον σκόπελο
μέσα στην αφρισμένη θάλασσα .
Το ξέρω, δεν είναι απαλή η φωτιά,
μα μόνο αυτή σμιλεύει το χρυσάφι.
Χτυπά η αξίνα, κάτι σκιρτά,
χώμα της λήθης που σκορπά μακριά,
υποκλινόμενο στα δώδεκα μαρτύρια.
Και η αυγή, λαμπάδας βαθύχροο φανέρωμα.
Θα ανοίξει ο ουρανός.
Στις όχθες του καλοκαιριού η εγγυήτρια της υπόσχεσης,
ζώνη ολόχρυση,
καταφωτίζει με το γαλάζιο της υπομονής τις άκρες απ΄τα σύννεφα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.