Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2016

Μύρα, από την επερχόμενη ποιητική συλλογή Ανταύγειες της Χάρης, Έλυα Βερυκίου

Στους γκρίζους βράχους,
εκεί πληγώσαμε τα γόνατα.
Καθώς το ανάστημα ορθώσαμε απερίσκεπτα,
ήρθε το κύμα να γκρεμίσει την προσπάθεια σβήνοντας τα ίχνη.
Οκτώβρης. 
Η ομολογία της αδυναμίας μας στην πάλη με το άνισο,
άνθος λεπτό, μία επίκληση στου Δημητρίου τον Θεό.
Κι όταν στις λόγχες η πλευρά προσφέρεται,
ρέει το αίμα απ' τις οπές και ανθίζουνε χρυσάνθεμα .
Η μαρτυρία, δέντρο στο φως λουσμένο,
εξακτινώνει τους καρπούς.
Μύρα παντού, ακόμα και στη λαβωμένη μας ζωή.
Κι όλα αυτά, για να πετούν τα πρωινά σπουργίτια μέσα στο ναό σου .
Εσύ ψηλά,
κι εμείς ακόμη εδώ,
τον ήλιο σου να μην ξεχνάμε, όταν ζεσταίνει της οδύνης μας τη θάλασσα.
Προς το παρόν, νύχτα και βροχή.
Ανταύγειες κιννάβαρης πάνω στα φωτισμένα σου παράθυρα.
Σταλάζει η αγάπη.
Φέγγος και στοργή.
Μύρα και θαύματα παντού, σταλαγματιές των κρίνων.

Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2016

Νύμφη ( της Αγίας Αικατερίνης ), από την υπό έκδοση ποιητική συλλογή Ανταύγειες της Χάρης, Έλυα Βερυκίου )

Λάμπουν στον ήλιο τα σχίνα κι οι σχιστόλιθοι .
Του Νοεμβρίου όμως τα κυκλάμινα, κατακόκκινα, σιωπούν.
Έχει τους τρόπους της η άσκηση να θέλξει την ψυχή .
Το δαχτυλίδι της μνηστείας, ασημένιο και η λάρνακα, χρυσή .
Θα περιμένουμε να στάξουν δώρα στα χέρια οι οικτιρμοί  μετά από τον τροχό .
Αφού έχουν μεριμνήσει ήδη οι άγγελοι για το σώμα.
Πάλλεται το όρος από ελπίδα,
φάρος που δείχνει την ανατολή .
Θα επανέλθει ο νους,
κρίνα θα ανθίσουν στην καρδιά.
Μόνο να κλείσουμε τα μάτια
και η θλίψη γίνεται ιστίο μακρινό .

Νύμφη που άγγιξες το φως και τόσο πόνεσες γι΄αυτό,
χάρισε λίγη αγάπη,
να γίνουν οι ικεσίες μας χαράς κραυγές,
ανάσες μικρές πορφυρωμένες,
        το δειλινό θροΐσματα από σύννεφα .