Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2017

Παραμυθία, από την επερχόμενη ποιητική συλλογή Ανταύγειες της Χάρης

Ριπές βροχής πάνω στην άγρια θάλασσα ,
το γκρίζο αμείλικτα εισρέει στην ψυχή,
ματώνουν πάλι τα αγκάθια .
Όταν της ασπλαγχνίας τα τείχη καταρρεύσουν,
θα απομείνουμε στον μόλο,
αμήχανοι προσμονάριοι της ελπίδας .
Θα μάθουμε όμως να αφουγκραζόμαστε στην ησυχία φλοίσβους
και την αυγή στα σύννεφα να στέλνουμε πουλιά .
Αφού ο λόγος δεν μπορεί να δεθεί,
θα θριαμβεύσει ολοκληρωτικά όπως στην ακτή η ευδία .
Οι στεναγμοί μας, άωρα χελιδόνια,
που αναζητούν μητέρα να τα θρέψει .

Μορφή λουσμένη στις αχτίδες, που έχεις την αγάπη για στέμμα στα μαλλιά ,
μόνο η φωνή σου να ακουστεί κι επιστρέφει το νερό στις κοίτες,
φως που διαχέεται γαλάζιο μέσα στην καρδιά .
Ας είναι κοφτερά τα βράχια,
εκείνο το χέρι το απαλό πλάι στα χείλη,
που μας συγκράτησε τα λάθη,
θα μας χαϊδέψει πάλι .

Παραμυθία, αγκάλιασέ μας για να θροϊσουν τα ποτάμια
και να ανθίσουν τα κλαδιά,
μήπως και δούμε με άλλα μάτια.
Μήπως και στη διαφάνεια του ορίζοντα ανάμεσα στους φάρους
διακρίνουμε την ευσπλαγχνία σου να λαμπυρίζει,
άστρο καλοκαιριού ατελεύτητο .

Παρασκευή 6 Ιανουαρίου 2017

Θεοφάνεια, από την υπό έκδοση ποιητική συλλογή Ανταύγειες της Χάρης

Κεντά την ψυχή το άφεγγο της νύχτας. 
Και αν χρειάστηκε να παραμερίσουμε τα κλαδιά της ματαιότητας,
γιατί μας πλήγωσαν τα χέρια,
έμειναν κάποια λόγια,
λόγια φτωχά, που δεν αρκούν για τα θαυμάσια, 
κι αυτός ο τρόπος ο ταπεινός, που μας δωρήθηκε
για να αισθανθούμε τις ώρες του χειμώνα τα πουλιά πίσω από το τζάμι .
Θα ζήσουμε κάποτε πάλι εκείνη τη στιγμή, που άνθισε η έρημος σαν κρίνο,
τότε που ο λύχνος συνάντησε το φως
και τα νερά έστρεψαν προς τα πίσω.
Ας μοιάζουμε μόνοι στην όχθη,
ας φαίνεται απόμακρο το διάφανο ποτάμι,
κλείνει μέσα στα σπλάχνα του του κόσμου την αγάπη.
Μαργαριτάρι αναδύεται εκεί η ίδια της η Σάρκωση.
Γιατί δεν έχει σημασία η πτώση,
μόνο ότι επιμένουμε να ψάχνουμε το πορφυρό του ήλιου στο βάθος του ορίζοντα.
Θα περιμένουμε λοιπόν της πατρικής φωνής η γλυκύτητα να μας αγγίξει,
να μας ζεστάνει στα σκοτάδια.
Αρκεί που βαπτισθήκαμε έστω και μία στιγμή μέσα στο δάκρυ.
Θα ανασηκωθούν οι φυλλωσιές, δεν θα υπάρχει βάρος.
Φεγγοβολεί σήμερα η κτίση από της αγάπης τις λαμπάδες.
Αρκεί να φανερωθεί μέσα μας αυτό το περιστέρι,
αυτό το περιστέρι το λευκό, που διέσχισε για χάρη μας τα σύννεφα.

Κυριακή 1 Ιανουαρίου 2017

Άστρα και περιστέρια, ( Αγία Μαρίνα και Άγιος Παντελεήμων, μονή Παναχράντου Άνδρου ), από την ποιητική συλλογή Ανταύγειες της Χάρης

Κρυώνει απότομα ο καιρός .
Η αγωνία μας πλεγμένη σε δύο άλικα κυκλάμινα .
Τουλάχιστον, άνθη να ανοίξουνε στις φλέβες,
να φύγουνε οι θρόμβοι της φθοράς .
Κάθε φορά που η αγάπη έχει ένα χέρι που ευωδιάζει για οδηγό,
ο ήλιος κυλά, νερό χρυσό πάνω στο τζάμι .
Του Αγίου η πλατεία θα στολιστεί και πάλι γιορτινά .
Το φως φτιάχνει καράβια πάνω στο πλακόστρωτο .

Και όταν το σώμα πια δεν υπακούει,
η ψυχή μόλις αρχίζει να πετά .
Κάρα σεπτή η ελπίδα,
που αναβλύζει γάλα και ιάματα
κι έχει για λίκνο του Αιγαίου το νησί.
Αφού μπορέσαμε και είδαμε στο ράγισμα της μέρας σύννεφα λευκά,
δεν μας φοβίζει η έκβαση.
Γύρω απ΄τα βήματά μας δεν λάμπει μόνο η βροχή .
Τις νύχτες δίπλα μας άστρα αργυρά φτερουγίζουν απαλά
                               του ιλασμού τα περιστέρια .