το γκρίζο αμείλικτα εισρέει στην ψυχή,
ματώνουν πάλι τα αγκάθια .
Όταν της ασπλαγχνίας τα τείχη καταρρεύσουν,
θα απομείνουμε στον μόλο,
αμήχανοι προσμονάριοι της ελπίδας .
Θα μάθουμε όμως να αφουγκραζόμαστε στην ησυχία φλοίσβους
και την αυγή στα σύννεφα να στέλνουμε πουλιά .
Αφού ο λόγος δεν μπορεί να δεθεί,
θα θριαμβεύσει ολοκληρωτικά όπως στην ακτή η ευδία .
Οι στεναγμοί μας, άωρα χελιδόνια,
που αναζητούν μητέρα να τα θρέψει .
Μορφή λουσμένη στις αχτίδες, που έχεις την αγάπη για στέμμα στα μαλλιά ,
μόνο η φωνή σου να ακουστεί κι επιστρέφει το νερό στις κοίτες,
φως που διαχέεται γαλάζιο μέσα στην καρδιά .
Ας είναι κοφτερά τα βράχια,
εκείνο το χέρι το απαλό πλάι στα χείλη,
που μας συγκράτησε τα λάθη,
θα μας χαϊδέψει πάλι .
Παραμυθία, αγκάλιασέ μας για να θροϊσουν τα ποτάμια
και να ανθίσουν τα κλαδιά,
μήπως και δούμε με άλλα μάτια.
Μήπως και στη διαφάνεια του ορίζοντα ανάμεσα στους φάρους
διακρίνουμε την ευσπλαγχνία σου να λαμπυρίζει,
άστρο καλοκαιριού ατελεύτητο .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.