Θεοφάνεια, από την υπό έκδοση ποιητική συλλογή Ανταύγειες της Χάρης

Κεντά την ψυχή το άφεγγο της νύχτας. 
Και αν χρειάστηκε να παραμερίσουμε τα κλαδιά της ματαιότητας,
γιατί μας πλήγωσαν τα χέρια,
έμειναν κάποια λόγια,
λόγια φτωχά, που δεν αρκούν για τα θαυμάσια, 
κι αυτός ο τρόπος ο ταπεινός, που μας δωρήθηκε
για να αισθανθούμε τις ώρες του χειμώνα τα πουλιά πίσω από το τζάμι .
Θα ζήσουμε κάποτε πάλι εκείνη τη στιγμή, που άνθισε η έρημος σαν κρίνο,
τότε που ο λύχνος συνάντησε το φως
και τα νερά έστρεψαν προς τα πίσω.
Ας μοιάζουμε μόνοι στην όχθη,
ας φαίνεται απόμακρο το διάφανο ποτάμι,
κλείνει μέσα στα σπλάχνα του του κόσμου την αγάπη.
Μαργαριτάρι αναδύεται εκεί η ίδια της η Σάρκωση.
Γιατί δεν έχει σημασία η πτώση,
μόνο ότι επιμένουμε να ψάχνουμε το πορφυρό του ήλιου στο βάθος του ορίζοντα.
Θα περιμένουμε λοιπόν της πατρικής φωνής η γλυκύτητα να μας αγγίξει,
να μας ζεστάνει στα σκοτάδια.
Αρκεί που βαπτισθήκαμε έστω και μία στιγμή μέσα στο δάκρυ.
Θα ανασηκωθούν οι φυλλωσιές, δεν θα υπάρχει βάρος.
Φεγγοβολεί σήμερα η κτίση από της αγάπης τις λαμπάδες.
Αρκεί να φανερωθεί μέσα μας αυτό το περιστέρι,
αυτό το περιστέρι το λευκό, που διέσχισε για χάρη μας τα σύννεφα.