Ανάληψη, από την ποιητική συλλογή Ανταύγειες της Χάρης

Γαλάζια τα άνθη κάτω από του ήλιου τις ανταύγειες. 
Στον ουρανό η ζωή με διάχρυσα ανοιχτά βημόθυρα. 
Κρούεται η θύρα και η ειρήνη στέκεται έκλαμπρη,
λευκό κυκλάμινο στης καρδιάς το μέσον. 
Οι φόβοι σκορπισμένοι,
σύννεφα που τα σκέπασαν χελιδονιών φτερούγες.
Τώρα που καταλάβαμε πώς βηματίζει ο χρόνος
και μείναμε μόνοι συντροφιά με τη βαθιά αλήθεια,
θα βρούμε διέξοδο το χώμα μας
τον ουρανό να καθρεφτίσει.
Αρκεί το ράκος μας να εμπιστευθούμε
για να αγκαλιάσει τις πληγές βασιλική πορφύρα.

Σε μία γωνιά του δρόμου δύο κερασιές ανθίζουν.
Της σάρκας τα ιμάτια ερυθρά.
Γιατί και η αγάπη αν λαβωθεί,
θα έρθει το φως, πνεύμα λεπτό,
χρυσή κλωστή πάνω στους ελαιώνες.
Μόλις από τον εαυτό εκδημήσουμε,
στο βάθος της θάλασσας ανάβουν τα σμαράγδια τους οι φάροι.
Δεν έχει νόημα η ανάσταση δίχως ανάληψη .
Θαύμα η αφθαρσία ατελεύτητο.
Μπροστά μας νεφέλη ολόφωτη.
Λάμπει η αυγή στο στερέωμα με όλα της τα χρώματα.