Σκέπη από τις Ανταύγειες της Χάρης

Σιωπή που ευωδιάζει, ο λεπτός ήχος της βροχής .
Λάμπουν απρόσμενα οι γαζίες.
Τα πεύκα πάνω από το παγκάκι,
της νοσταλγίας στίλβοντα σμαράγδια .
Μέσα από τα σύννεφα οι ακτίνες,
χρυσά ποτάμια,
ξεχύνονται πάνω στης θάλασσας το γκρίζο .
Πού είναι τα άφθαρτα τα δάκρυα να μας σώσουν ;
Πότε θα γίνουμε διάφανα πουλιά,
που παίζουν με τον ήλιο ;
Είναι μεγάλο το ταξίδι και επαχθείς οι όροι.
Αξίζει όμως να διανύσουμε όλες τις αποστάσεις ,
εκείνο το παιδί με το χαμόγελο να βρούμε,
με το άπλετο φως μέσα στην καρδιά .
Υπάρχει πάντα ο καιρός να γεννηθεί το κάθε τι κάτω από τον ανοιχτό ουρανό .

Κι όταν θα τρεμοπαίξει πλάι στον γλυκασμό ήρεμα η φλόγα,
τότε η χάρη με δόξα θα εισοδεύσει ,
ολόφωτο μαφόριο απλωμένο .
Στο βάθος του ορίζοντα παρά τα λάθη,
ευτυχήσαμε να βρούμε μία σκέπη τρυφερή,
τον πόνο στη ζωή μας να καλύψει .
Απλά χρειάζεται στο τέλος πολλή αγάπη
για να λάμψει βασιλικά η νύχτα χάρη στη Μητέρα
                              ανάμεσα σε κρίνα και σε άστρα .