Φοβερά Προστασία

Δειλό φεγγάρι ασημένιο ανάμεσα στου πεύκου τα κλαδιά. 
Τρέμει η φλόγα του κεριού. 
Στον αέρα βασιλικός και νυχτολούλουδο. 
Και η Προστασία Σου η Φοβερά μία ατελεύτητη αγάπη, 
στοργή Μητέρας στεφανωμένη από τα άνθη της μανόλιας. 
Σε είδα παντού να με αγκαλιάζεις,
βάλσαμο να μου ρίχνεις τα βράδια στις πληγές.
Σε είδα γεράνια να φυτεύεις στον γηρασμένο μου πηλό.
Μέσα στις θύελλες τη νύχτα έλαμπες,
άστρο μου της γαλήνης ανέσπερο.
Μα πιο πολύ όταν σε βλέπω, κοντά σου νιώθω.
Να ξέρεις πως σ'αγαπώ έτσι απλά, χωρίς αιτία,
όπως η θάλασσα τα καλοκαίρια
να χρυσίσει αδημονεί κάτω απ' τον ήλιο.
Γιατί σε είδα και σε βλέπω πάντα εκεί,
μετά τα σφάλματά μου, νανουρίσματα να ψιθυρίζεις.
Γιατί σ'αισθάνομαι Μητέρα κάθε φορά
τα δάκρυα να μου σβήνεις
με της αυγής τα χρώματα.

Μία λιακάδα στην ψυχή ( στον Άγιο Σπυρίδωνα ), από τις Ανταύγειες της Χάρης

Μετά την καταιγίδα φωτοχυσία στο πέλαγος ,
κρυστάλλινες ανταύγειες του Δεκέμβρη .
Και για την ένδεια της ψυχής, ένα φτερούγισμα το χρυσαφένιο ενέχυρο .
Το αντίδοτο για τον λιμό, ξανθό σιτάρι στο ακρογιάλι,
πάνω στην άμμο απλωμένο σε ηλιαχτίδες .
Δεν θέλει η αγάπη η άκτιστη τα ξένα τα αλτάρια .
Μόνο θυσία και το φως .
Στον Άγιο Σπυρίδωνα χρυσίζει τα μεσημέρια η θάλασσα .
Μες στον χειμώνα μία λιακάδα στην ψυχή .
Κι εμείς τον ουρανό να αναζητάμε πέρα από κάθε συννεφιά,
θαλασσοπούλια, που πετούν πάνω απ΄τα κύματα .

Ηλιοβασίλεμα ( της Αγίας Βαρβάρας ), από τις Ανταύγειες της Χάρης

Αρχές Δεκέμβρη και ηλιοβασίλεμα στην κτίση .
Κι εμείς, παρόντες πάλι σε μία σύναξη της χαρμολύπης,
το βλέμμα στρέφουμε προς τα περιστέρια,
που στροβιλίζονται μεμιάς πάνω από της ζωής μας τις πλατείες .
Μοιάζει η πορεία μας με λιτανεία.
Πότε βροχή, πότε πληγή,
φέγγουν σαν κρύσταλλα όμως οι στάλες πάνω στο πλακόστρωτο .
Και ξαφνικά ένας ήλιος κραταιός ανάμεσα στις πευκοβελόνες
ραίνει το υπερούσιο .
Η αγάπη, τρία παράθυρα στο απέραντο .
Και η μαρτυρία για το φως,
σε χέρι κοριτσίστικο αιώνιο δισκοπότηρο .
Της Αγίας Βαρβάρας .
Ο ουρανός πορφυρώνεται, σιωπούν τα σύννεφα.
Λευκά και ρόδινα τριαντάφυλλα πάνω στης αγιότητας το ασήμι .
Κοίτα στο βάθος του ορίζοντα .
Γλυκές ανταύγειες του δειλινού στη ζωή μας επιτέλους απλώνονται,
χρυσά ατελεύτητα ποτάμια .                                                                                                                                                                                                                                              

Του Αγίου Ανδρέα, από τις Ανταύγειες της Χάρης

Του Νοεμβρίου γκρίζος ο ουρανός.
Χιονόνερο.Η αγάπη πάλι όμως μυροβλύζει .
Τί κι αν φτερούγισε γύρω απ΄τους ώμους άλλη μία θλίψη,
άλλη μία ασθένεια στο σώμα.
μία ρωγμή στο χώμα ακόμα.
Γλιστρά από εκεί πιο ήσυχα τα μεσημέρια ο ήλιος
Τώρα που βρήκαμε το φως ανάμεσα στα ρόδα τα λευκά
και τα βαθύχρωμα κυκλάμινα,
θα καταλάβουμε γιατί χρειάστηκε ο πόνος .
Περνούν τα τρένα της ζωής,
θροΐζουν της ψυχής τα φύλλα.
Και ο απόηχος, μία μυστική μουσική μέσα στην καρδιά .
Έχει η κλήση η πρώτη την χάρη της ανατολής .
Του Αγίου Ανδρέα .
Θα ανάψουν στον σταθμό τα γιορτινά λαμπιόνια.
Πεύκα και καστανιές στον νοερό μας δρόμο.
Κι εμείς όλοι εδώ .
Λευκά περιστέρια που πετούν κάθετα στου ήλιου τις ακτίνες .

Ηλιοβασίλεμα χρυσό ( στην Αγία Αναστασία τη Ρωμαία ) από τις Ανταύγειες της Χάρης

Ηλιοβασίλεμα χρυσό.
Η βουκαμβίλια αργά πορφυρώνεται πλάι στον λευκό τοίχο.
Η ευωδία των λεμονανθών συνοδεύει την απάρνηση του μάταιου.
Κι αυτή η θλίψη θα περάσει, 
σύννεφο φωτισμένο παρασυρμένο από τον άνεμο.
Στην εγκατάλειψη που αισθανθήκαμε,
εκεί ρίζωσε,κυκλάμινο βαθύ, η ευλογία.
Μάθαμε να ζητάμε ουρανό μέσα από τα κλαδιά,
γιατί είχαμε για οδηγό το μαρτύριο της απέκδυσης.
Μόνοι, με το γαμήλιο όμως προσκλητήριο στην καρδιά.
Κεριά μικρά, γαλάζια φώτα, μα η φλόγα πάντα δυνατή .
Στην Αγία Αναστασία τη Ρωμαία τα απογεύματα
μαθαίνουμε να συλλαβίζουμε το φως.
Ένα κοτσύφι μοναχικό κελαηδά για χάρη μας το σούρουπο
πάνω στο σμαραγδένιο κυπαρίσσι της αγάπης.

Στον Άγιο Προκόπιο, από τις Ανταύγειες της Χάρης

Γαλάζιο δειλινό η προσμονή μας,
πουλιά αποχαιρετούν τα φωτεινά κατάρτια 
και η θάλασσά μας αρχίζει να ευωδιάζει πάλι άπειρο.
Πέρασαν χρόνια από τους ώμους,
μα έμειναν στην καρδιά ποτάμια 
να αρδεύουν τις πληγές.
Τον ήλιο που ζητήσαμε,
τον βρήκαμε, έστω κι αργά.
Μετά την καταιγίδα είδαμε κρυμμένα περιστέρια στα ξωκλήσια της χαράς .
Στον Άγιο Προκόπιο χρυσάνθεμα λευκά
η ελπίδα μας, χρυσό κερί
και ο σταυρός κρυστάλλινος.
Τώρα που απομακρύνθηκαν της ζωής τα σύννεφα
κι έγινε η αγάπη μας θυσία,
λάμπουν γαλήνια τα βουνά στο χρώμα του αμέθυστου .

Μητέρα, από τις Ανταύγειες της Χάρης

Μητέρα, που λάμπεις ολόφωτη ανάμεσα στα ρόδα,
πλάι σου φτερουγίζουν της χαράς τα περιστέρια .
Κι αυτή η ανταύγεια η φωτεινή στο φόρεμά σου κάτω από τον σταυρό,
μία μυστική ανατολή,
τα πέταλα χρυσίζει στα μαβιά κυκλάμινα .
Ίσως να χρειαστεί οδύνη μέχρι να κελαρίσουν
διάφανα κι αγνά τα συντριβάνια της αγάπης .
Όμως μετά τον πόνο στην ψυχή είναι τόσο όμορφα εκεί .
Μητέρα, δεν ξέρω αν αγάπησα πολύ .
Προσπάθησα ανάξια, το τάλαντο το πότισα με δάκρυα .
Είμαστε, βλέπεις, όλοι σαν τα σπουργίτια αγκαλιασμένοι
πάνω στης θλίψης το ακρωτήρι .
Μητέρα, σ΄ευχαριστώ .
Ρίξε το βλέμμα σου,
υπάρχει φως .
Μία πεταλούδα η προσευχή μας πάνω στου ήλιου τα θυμάρια .

Ξέφωτο ( στον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ)

Γαλήνιο ξέφωτο σε δάσος σιωπηλό.
Αυτό το φως το εκτυφλωτικό και ατελεύτητο.
Νιφάδες χιονιού στους ώμους σαν άυλη φωτιά,
ήλιοι μικροί της χάρης.
Και η γλυκύτητα, μία μέθη αιωνιότητας,
χείμαρρος διάχρυσος, που κατακλύζει το εσώτερο .
Στην ερημία, επιτέλους, η χαρά αναφαίνεται αναστάσιμη, λευκή .
Σκιρτούν τα ρόδα στη βραδινή δροσιά.
Παιδιά που γίναμε ξανά,
αέναο και παρθενικό το Μητρικό μας χάδι.
Τα χόρτα χρύσισαν.
Το χιόνι πέφτει ακόμη μέσα μας,
παράδοξα θερμό, ευωδιαστό.
Τα αστέρια φέγγουν πιο όμορφα.
Λάμπει ο κόσμος .
Στον Άγιο Σεραφείμ η αγάπη γίνεται έρωτας
κι ο έρωτας, ουρανός .
Αφού δεν λησμονήσαμε ίχνη από το αχώρητο
να χωρέσουμε μέσα στην καρδιά,
είναι βέβαιο.
Είναι βέβαιο πως θα φλογίζονται με χρώματα
της ζωής μας όλα τα ξέφωτα. 

Αξιον εστιν από τις Ανταύγειες της Χάρης

Γαλαζοκίτρινες ανταύγειες από το παράθυρο πάνω στου ρόδου το χαμόγελο .
Διάφανα πέπλα στην εικόνα,
κρύσταλλα κεντημένα των δακρύων μας οι στιγμές,
της μετανοίας έκλαμπρα αστέρια .
Η φλόγα γαλήνια αντιφεγγίζει,
γλυκό ρουμπίνι της κατάνυξης .
Γύρω πέτρες βυζαντινές το άκτιστο ανασαίνουν .
Η προσμονή μας, τρία κρίνα μοναχικά μέσα στο βάζο .
Ας είναι .
Άξιον εστι να αγαπάς, να συγχωρείς,
με ήλιους να πλάθεις την καρδιά,
το μάθημα το αγγελικό να αποδέχεσαι .

Άξιον εστίν να στέλνεις χελιδόνια μέσα στης Μητέρας την ολόφωτη αγκαλιά,
αφού σου χάρισε έναν ουρανό μέσα στο μυαλό
να γεύεσαι εκεί κάθε αυγή αιωνιότητα .

Είκοσι χρόνια νεανικά, από τις Ανταύγειες της Χάρης

Αέρας .
Άσπρα τα κύματα στους βράχους,
της αδικίας τα σύννεφα γκριζόλευκα .
Μόνη προφύλαξη μέσα στην ανεμοθύελλα
μία πόρτα ξύλινη παλιά, πύλη του ουρανού στο πέλαγος .
Λίγο μενεξεδί φως από το παράθυρο αρκεί
για να λάμψουν είκοσι χρόνια νεανικά ανάμεσα στα χρώματα .
Ο Άγιος Θεόφιλος πάνω στον τοίχο τον γαλάζιο .
Σιωπή κι αγάπη παιδική,
ό,τι χρειάζεται για να αγναντεύσεις της ελπίδας τη θάλασσα .
Δύσκολη, αλήθεια, η πορεία στης καταιγίδας την ακμή .
Της απάρνησης το τίμημα, ένα πέρασμα από την πυρά εκούσιο .
Είναι φορές που πρέπει, για να δεις γαλήνια τα αστέρια,
να σηκώσεις όλου του ζυγού αυτόκλητα το βάρος .

Τώρα όμως ρόδα ευωδιάζουν μέσα στους καπνούς,
φέγγουν σαν τα ρουμπίνια στον ορίζοντα οι φάροι,
σημάδι πως θα κοπάσει της ζωής η τρικυμία .
Υπομονή λοιπόν .
Μέσα από ένα ξύλινο παράθυρο στο τέλος
θα μας φυλάξουν οι ανταύγειες της αυγής.
                        κι εκείνα τα είκοσι χρόνια τα νεανικά ανάμεσα στα χρώματα .

Μύρα και αφοσίωση, από τις Ανταύγειες της Χάρης

Όρθρος βαθύς και σιωπηλός .
Και η τρυφή μας, αυτό το φως της αυγής,
που ακουμπά γλυκά στα φυλλώματα .
Κι αν δεν αγγίξαμε το αιώνιο,
τουλάχιστον το αναζητήσαμε,
ελάφια διψασμένα στης λίμνη της ατέρμονης ωραιότητας .
Οι λέξεις μας,
του νου γαλάζια νούφαρα, που πλέουν σιωπηλά .
Η προσοχή, μία ανατολή υπέρλαμπρη,
ο τρόπος ο άρρητος να γίνουν μουσική τα νοήματα .
Η αφοσίωση στο άκτιστο, δύσβατος δρόμος .
Κάποτε όμως θα μας κυκλώσει αυτό το φως .
Στα βήματά μας ίριδες .
Στην Αγία Μαρία τη Μαγδαληνή μύρα κι ασήμι,
υπομονή κι ελπίδα .
Μαζί κι ένα μούδιασμα στα χείλη .
Η υπόσχεση,
το πανηγύρι της άδολης αγάπης .

Aνάσταση και ροδοπέταλα, από τις Ανταύγειες της Χάρης

Βαθύ εσπέρας και γύρω από τα δέντρα σιωπηλή η μοναξιά.
Όταν, περιδεείς, μύρα θα φέρουμε για να θρηνήσουμε τον παλιό μας εαυτό,
να μην ξεχάσουμε να συναχθούμε αθόρυβα,
μικρά πουλιά που αδημονούν για της ημέρας το φέγγος.
Κι όταν το μήνυμα ακούσουμε, 

φόβος να μην υπάρξει,
μόνο δροσιά χαράς πάνω στις ακακίες.
Μπορεί ο λίθος να είναι τόσο βαρύς, ώστε να φράζει την καρδιά,
υπάρχει όμως του λευκού η λαμπρότητα, 

επαγγελία αστράπτουσα,
πως χρίσθηκε στον τάφο η απουσία σε παρουσία αιώνια.
Καιρός λοιπόν να ξεπροβάλλουν άνθη πάνω στα νερά,
πυρσοί να ανάψουν για να φωτίσουνε τη νύχτα.
Γιατί πληρώθηκαν τα λύτρα 

και η θάλασσα αγιάσθηκε κάτω από τον ήλιο του μεσημεριού.
Ρίχνει ανταύγειες χρυσές η ανατολή μες στου μυαλού τις κοίτες,
σπάνε τα κλείθρα, ανοίγονται διάπλατα οι θύρες.
Και το βράδυ που η αγάπη γίνεται θυσία,
ραίνουν τους τοίχους ποτάμια από φως ανέσπερο.
Να συνεχίσουμε επομένως τη διάβαση από τον ασέληνο βυθό
στων αστεριών τη φωταψία.
Γαλάζια σύννεφα γύρω από το φεγγάρι 

και η αυγή μπροστά στον λίθο πάντα μυστική.
Έχω ανάγκη, όπως κι εσύ, αυτό το χέρι να κρατηθώ την Κυριακή,
μικρό αηδόνι στο κλαδί της ασημένιας λεύκας.
Ανάσταση και ροδοπέταλα στη λίμνη της ψυχής.
Τα οθόνια μόνα και δώρο της Ζωής η ουράνια αγκαλιά,
για να μπορούν τα περιστέρια μετά από κάθε καταιγίδα
να ανάβουνε δοξαστικά τα αστέρια.

Χριστός Ανέστη σε όλους με υγεία και αγάπη!

Νυμφώνας, από τις Ανταύγειες της Χάρης

Γαλάζια θάλασσα απέραντη .
Στο βάθος του ορίζοντα περίλαμπρος νυμφώνας περιμένει .
Κι αν δεν μπορέσαμε να γίνουμε σαν τα χελιδόνια,
κι αν αποτύχαμε να καθρεφτίσουμε φτερούγες πάνω στα διάφανα νερά,
έστω κι αργά σμιλέψαμε τον χρόνο,
αφού αγαπήσαμε το φως .
Την ενδεκάτη το τάλαντο το κρυμμένο ανασύραμε .
Μικρά παιδιά πορευθήκαμε με φλόγες ρόδινες στα χέρια,
πύρινους υάκινθους του Απρίλη .
Στην παρειά γλιστρά πλέον αθόρυβα το δάκρυ,
δροσοσταλίδα πάνω στης αυγής τα φύλλα .
Λύσαμε των μαλλιών τις πλεξίδες για να σπογγίσουμε το μύρο,
που στάξαμε στα άχραντα πόδια της Αγάπης .
Κι αν δεν γνωρίσαμε Γεθσημανή,
μετά της άρνησης το σφάλμα επιστρέψαμε .
Στο υπερώο μείναμε να δρέψουμε ηλιαχτίδες .

Γι΄αυτό τώρα που απλώνονται μενεξεδένια σύννεφα της νύχτας,
δεν θα δειλιάσουμε .
Στην άκρη του ορίζοντα ανάβουν φώτα νυφικά κι ανέσπερα .
Ρόδα και υάκινθοι στο πέλαγος
και ο ουρανός, Αναστημένη αγκαλιά,
που στοργικά αντιφεγγίζει φτερουγίσματα .

Αυγές ( Παντοχαρά ) από την ποιητική συλλογή Ανταύγειες της Χάρης

Φως λεπτό, χρυσογάλαζο .
Οι φρέζιες, άστρα σπινθηροβόλα πάνω στο εκτύπωμα της Αιώνιας Μητέρας .
Τώρα που έγιναν τα δάκρυα θάλασσες,
δεν θα αναβάλουμε τη διαδρομή .
Κι αν χρειαστεί οδυνηρά να πορευτούμε μέσα στη σιωπή,
θα μας δοθεί η δωρεά .
Κάτω από της ζωής τον ήλιο θα φτάσουμε
να δρέψουμε τα στάχυα .
Γλυκό ψωμί το μοίρασμα
και η ελπίδα μέσα στην ανέχεια,
γεράνι στο γαλάζιο παράθυρο .
Στα χέρια τα χοϊκά της ένδειας, πλούτος οι λέξεις.
φέγγουν σαν κεχριμπάρια του ουρανού .
Τον κόσμο αυτόν θα σώσει η αέναη ομορφιά .
Των πάντων η ατελεύτητη χαρά.
Ιστία που αστράφτουν στον ολόφωτο ορίζοντα.
Κι εμείς από το ακρωτήρι της αγάπης να ατενίζουμε
με μάτια ανοιχτά στο θαύμα.
Θα παραμείνουμε, Μητέρα.
Να λαμπρυνθούμε από εκείνες τις αυγές,
που σίγουρα θα ζήσουμε .

Καινούριος χρόνος ( στον Άγιο Βασίλειο ), από τις Ανταύγειες της Χάρης

Καινούριος χρόνος .
Άλλη μία ευκαιρία για να λουστείς με φως .
Χρειάζεται βέβαια κάποιες φορές να περιτμηθεί η φθαρτότητα 
με των δακρύων την ηδύτητα .
Όταν όμως ανατείλει ο ήλιος, 
θα φτερουγίσει άσπρο περιστέρι, παρακλητικό .
Λόγια μελίρρυτα θα στάξουν
για να πετάξει ο νους σε ύψη απροσμέτρητα .
Στον Άγιο Βασίλειο σελήνη το ασήμι
και της ελεημοσύνης τα αστέρια άνθη λευκά .
Στις πλατείες χαμόγελα και χειραψίες των ρόδων .
Ευτυχισμένο το νέο έτος .
Στον ουρανό σήμερα σκορπίζει η άκτιστη αγάπη χελιδόνια .