Aνάσταση και ροδοπέταλα, από τις Ανταύγειες της Χάρης

Βαθύ εσπέρας και γύρω από τα δέντρα σιωπηλή η μοναξιά.
Όταν, περιδεείς, μύρα θα φέρουμε για να θρηνήσουμε τον παλιό μας εαυτό,
να μην ξεχάσουμε να συναχθούμε αθόρυβα,
μικρά πουλιά που αδημονούν για της ημέρας το φέγγος.
Κι όταν το μήνυμα ακούσουμε, 

φόβος να μην υπάρξει,
μόνο δροσιά χαράς πάνω στις ακακίες.
Μπορεί ο λίθος να είναι τόσο βαρύς, ώστε να φράζει την καρδιά,
υπάρχει όμως του λευκού η λαμπρότητα, 

επαγγελία αστράπτουσα,
πως χρίσθηκε στον τάφο η απουσία σε παρουσία αιώνια.
Καιρός λοιπόν να ξεπροβάλλουν άνθη πάνω στα νερά,
πυρσοί να ανάψουν για να φωτίσουνε τη νύχτα.
Γιατί πληρώθηκαν τα λύτρα 

και η θάλασσα αγιάσθηκε κάτω από τον ήλιο του μεσημεριού.
Ρίχνει ανταύγειες χρυσές η ανατολή μες στου μυαλού τις κοίτες,
σπάνε τα κλείθρα, ανοίγονται διάπλατα οι θύρες.
Και το βράδυ που η αγάπη γίνεται θυσία,
ραίνουν τους τοίχους ποτάμια από φως ανέσπερο.
Να συνεχίσουμε επομένως τη διάβαση από τον ασέληνο βυθό
στων αστεριών τη φωταψία.
Γαλάζια σύννεφα γύρω από το φεγγάρι 

και η αυγή μπροστά στον λίθο πάντα μυστική.
Έχω ανάγκη, όπως κι εσύ, αυτό το χέρι να κρατηθώ την Κυριακή,
μικρό αηδόνι στο κλαδί της ασημένιας λεύκας.
Ανάσταση και ροδοπέταλα στη λίμνη της ψυχής.
Τα οθόνια μόνα και δώρο της Ζωής η ουράνια αγκαλιά,
για να μπορούν τα περιστέρια μετά από κάθε καταιγίδα
να ανάβουνε δοξαστικά τα αστέρια.

Χριστός Ανέστη σε όλους με υγεία και αγάπη!