Άσπρα τα κύματα στους βράχους,
της αδικίας τα σύννεφα γκριζόλευκα .
Μόνη προφύλαξη μέσα στην ανεμοθύελλα
μία πόρτα ξύλινη παλιά, πύλη του ουρανού στο πέλαγος .
Λίγο μενεξεδί φως από το παράθυρο αρκεί
για να λάμψουν είκοσι χρόνια νεανικά ανάμεσα στα χρώματα .
Ο Άγιος Θεόφιλος πάνω στον τοίχο τον γαλάζιο .
Σιωπή κι αγάπη παιδική,
ό,τι χρειάζεται για να αγναντεύσεις της ελπίδας τη θάλασσα .
Δύσκολη, αλήθεια, η πορεία στης καταιγίδας την ακμή .
Της απάρνησης το τίμημα, ένα πέρασμα από την πυρά εκούσιο .
Είναι φορές που πρέπει, για να δεις γαλήνια τα αστέρια,
να σηκώσεις όλου του ζυγού αυτόκλητα το βάρος .
Τώρα όμως ρόδα ευωδιάζουν μέσα στους καπνούς,
φέγγουν σαν τα ρουμπίνια στον ορίζοντα οι φάροι,
σημάδι πως θα κοπάσει της ζωής η τρικυμία .
Υπομονή λοιπόν .
Μέσα από ένα ξύλινο παράθυρο στο τέλος
θα μας φυλάξουν οι ανταύγειες της αυγής.
κι εκείνα τα είκοσι χρόνια τα νεανικά ανάμεσα στα χρώματα .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.